Johnny

“Jack London'ın yıllar önce içime işlemiş ‘Dönek’ adlı bir hikâyesi vardır.

Yaşamını feda etmiş, okulu bırakmak zorunda kalmış, kardeşlerini okutmak, eve yardım etmek için fabrikalarda çalışan bir çocuğun, Johnny'nin acıklı öyküsü.

Küçücük yaşında, bir makineye dönen Johnny hep bir travmaya dönüşen yorgunluğuyla cebelleşir. Ama evdeki herkes memnundur bu durumdan, kimse onun yorgunluğuyla ilgilenmez bile.

Zaman zaman onun hastalığını gözler, iyileştiğinde de yeniden çalışmaya başlamasını beklerler.

Ama bir gün Johnny rahat bir hayırsever cömertliğiyle her şeyi bıraktığını, uzaklara gideceğini söyler.

Ve gider...”

Mehmet Güreli

hamiş:

Yıllar sonra da olsa okudum Dönek’i…

İyiydi elbette, heyhat, üstat Mehmet Güreli’nin “rahat bir hayırsever cömertliğiyle her şeyi bırakmak” diyerek bir vazgeçişe, yenilgiye yüklediği şiirselliği bulamadım.

(Yahut vardı da beklentimin büyüklüğü o küçük eşikten geçmeme olanak tanımadı.)

‘Yıllar öncesinden içine işlemiş’ kırgınlığa, yıllar içinde epik bir boyut katmış Güreli.

Öyle ki, bunun yerine kuru bir öfke ve macera tutkusunun yön verdiği bir gitmek hevesiyle karşılaşmak beni nasıl üzdü anlatamam.

Şimdiki aklım olsa, asla okumazdım Johnny’nin hikâyesini.

Eski insanlar gibi, kendimi hikâye anlatıcısının havada büyüyen sözcüklerine bırakırdım.

Nasılsa o sözcüklerle, büyürdük, beraberce.

Ve günü gelince…