Yazarlar, Mektuplar, Okurlar... ve Dostlar

“Kendini, büyük sırlar taşıyormuş gibi satmaktan daha kolay ne var dünyada?”

(Herman Melville)

Hayatımın önemli bir bölümünü sevdiğim yazarlara mektup yazmakla, evet, heba ettim!

Uzun, daha uzun, çok daha uzun mektuplardı bunlar. Mektupların muhtevası garip bir şekilde gittikçe genişliyordu. Salinger'ın bu konuyla ilgili öğüdünden bihaber giriştiğim bu saçma eylem bir yerde tıkandı! Tıpkı Forrest Gump gibi, anlamsız bir koşuyu, daha da anlamsız bir 'duraklamayla' sonlandırdım.

Şimdi, burada 'ismini vermek istemediğim' çok sevgili bir yazarım, birgün, 'yazarlar ve mektuplar' hakkında bir yazı yazdı. Ve uzun uzadıya mektupların, mektup yazmanın, onlara cevap vermenin ne kadar önemli olduğundan bahsetti.

Büyük bir heyecanla elimdeki gazeteyi bir kenara bırakıp bilgisayarın karşına kuruldum. (Bazı yazarlara yazAmazdım! Pek azında varlığına şahitlik ettiğim o gizemli ihtişam beni korkuturdu.) Muhtaç olduğum kudret parmaklarımdaki taşralı tecessüsünde mevcuttu artık! Aranan cesaret bulunmuştu...

Yazdım. Upuzun bir mektup yazdım. Onun iyi bir okuru, sâdık ve sessiz bir takipçisiydim. Benim için gizli bir hazine değilsiniz ama buna rağmen sizi seviyorum, demeye getirdim biraz. Bilinmek istedim!

Evet, doğru tahmin: cevap yazmadı.

İyi dersti benim için. Herkesten ve herşeyden birşeyler öğrenilebileceğinin idrakinde olanlar için, şüphesiz ki, bundan da alınabilecek birtakım ibretler vardı! Küsmedim tabii. 'Denk geldikçe' okumaya devam ettim yazarımı.

Birgün, bir mektup daha yazdım. Kısacıktı ve neredeyse anlamsızdı. Nasılsa cevap vermez düşüncesiyle özensizce ve en önemlisi bana yakışmayacak kalibrede bir 'mektuptu'.

Lanet olsun, yine doğru tahmin: cevap yazdı.

Üstelik uzun bile sayılabilirdi! Sayfalarca tutan mektuplarıma verilmiş o 'sevecen tek cümlelerle' yaşamaya alışmış biri olarak, bununla mutluluk bulmuş biri olarak, bunu, evet, kanıksamış biri olarak niceliği gözardı etmem olanaksızdı. Bu ziyadesiyle dikkat çekici bir girişimdi. Verilen cevap uzundu. Yani, nasıl desem, şöyle yarım sayfadan biraz daha az.

Mektubu defalarca okudum. Yazarım, bana birşeyler söylemekle kalmıyor, sorular soruyordu.

Bu kez faka bastın, hayır: ona cevap yazmadım.

O günden sonra bir daha hiçbir yazara, yazarıma ve hatta dostlarıma bile 'öylesi' mektuplar yazmadım.

- Sonsuz gergin ve öfke nirvanalarında boğulan hâlime anlam veremediğini söylüyorsun. Beni sahte buluyorsun. İşte, sana işe yaramaz bir cevap: Benim geri kalan hayatım boyunca ağırlığı altında kamburlaşacağım tafsilatlı bir cevap borcum var. Anlıyor musun?