20'li yaşlarımın başında tanıdım Murat Erşen 'i. Hemen söylemeliyim; Paul Nizan'ı okuyanların iyi bileceği üzere, kimse bana yaşamın en güzel çağı budur demesin. Bunalımlı bir günümde –sanki uğraşacak başka işi yokmuş gibi– beni teselli etmek için şöyle bir şey yazmıştı: çocukluk günlerimde, güneşin doğuşunu görmek bile beni mutlu etmeye yeterdi . Güneşin üzerimdeki müşfik varlığını hissettiğim kimi anlarda aklıma geliyor bu cümle ve “Eş'ârı böyle söyler üstâd söyleyince” demekten kendimi alamıyorum. Şiirin insanı ne zaman ve kim aracılığıyla yakalayacağı belli olmuyor. 2014 yılında Erdek’te askerdim. 5 ay boyunca – aklı başında – tertiplerime Rohmer’in meşhur filminden ilhamla yazacağım bir yazıdan bahsedip durdum: “Erşen’lerdeki Gecem”. İki gece evlerine misafir olduğum Cânâ ve Murat Erşen’in misafirperverliğinden, tıka-basa kitap dolu evlerinden ve Murat ile – tıpkı şimdi bu yazıyı yazarken olduğu gibi – bir Ramazan ayında imsak vaktine kadar konuştuğumuz geceden