Yüksel Arslan, Arture 564, Georg Büchner ve J.M. Reinhold Lenz , 2002. İçimi Tanrı sevgisi ve inancıyla doldurmalıyım ki geçmişte yok olmuşla gelecekte kaybolan hiç değilse içimin acısıyla birleşsinler. Kayıp ne olursa olsun. Çünkü gözlerim gerçeği gizlerken kafam gerçeğin mahkemesinde yargılanıyor. —Sami Baydar, Kâğıt Kayık Bundan dört yıl kadar önce bayram ziyareti için gittiğim memleketimin, o her taşra kentinde bir örneğini bulabileceğiniz ‘mecburiyet caddesi’nde bir arkadaşımla yürüyüp şehirde değişen ve değişmeyen şeyler hakkında konuşuyorduk ki, tanıdık bir ses beni adımla çağırdı. Geçen onca yıla rağmen değişmeyen tumturaklı sesi ve konuştukça büyüyen gözleriyle liseden arkadaşım E.’ydi bu. Yaşça büyük bir kadınla kol kolaydılar. Yanımdaki arkadaşım bir adım geride, iki eski dostun birbirini sormasını izlerken, E.’nin yanında, koluna girmiş kadının aslında annesi olduğunun belli belirsiz ayırdına vardım. Neşeyle bir oğlunun yüzüne bir benim yüzüme çeviriyordu bakışlarını. Ne