FİLEMON İLE BAUKİS Yamacında Bergama’nın bir ağaç göreceksin Yarısı çınar, yarısı ıhlamur. Birlikte ölen göçkün âşıklarmış onlar Fısıldaşır dururlarmış hâlâ rüzgârda: Benden önce dökme yapraklarını Rakım: 0 Bugünün Türk şiirinde mitolojinin yeri yok. Misal; Oktay Rifat’ın, Melih Cevdet’in yahut mitolojiyi şiire çok daha güzel ‘yediren’ Ahmet Oktay’ın yaslandığı bir dünyanın ne bugünün şairinde ne de okurunda bir karşılığı var. Peki ne oldu? Sanal olanın gerçek olanı bile-isteye perdelediği bir çağda mitoloji niçin yadsındı? Bu soru uzun zamandır zihnimi meşgul ediyor. Sadece Türk yazını değil, Batı’nın da temel kaynaklarına gönderme yapmaktan ‘sıkıldığını’ görüyoruz. (Yoksa bütün mesele bu mu: sıkılmak?) Bir istisna olarak sinema, fantazya kategorisini hâlâ mitolojiden faydalanarak sürdürüyor. Bu yönüyle mitoloji ile bağını koparmayan tek meslek grubu senaristlerdir diyebiliriz. İşte, lafı getirmek istediğim yerdeyim: Alova, mitologyanın son neferidir. O