Mia Hansen-Løve'un "Güzel Bir Sabah" filmini çok sevmiştim. Bu filmde unutamadığım bir sahne var. Yaşlılık ile gelen ciddi hastalıklarla mücadele eden babası için, sevdiğini bildiği bir Schubert eseri çalıyordu kızı. Babası ise durdurup, "hayır, hayır" diyordu, "çok hüzünlü, böyle şeyler dinleyemiyorum artık." Hüzne tahammül biraz da gençliğin işareti belki de. Bugün 36 yaşına bastım. Mutlu ama hâlâ hüzünlü biriyim. Leyla ile güzel bir hayatımız var. Daha güzel olsun istiyoruz. Bu, hüzünlü şarkılar dinlememe engel değil. O vakit, yaşasın hayat! (Tekrarın yok, ziyan etme emeklerimizi, bize izzet, bize ziya bahşet.) https://youtu.be/2zXpzh3Qlf0? si=dEdmZe9GytIDd3f2 P.S. Bir ara Necati Cumalı piyeslerini topluyordum. "Bir Sabah Gülerek Uyan" adlı bir oyunu vardır. Yukarıda andığım film ile kardeş ruhta bir eser. Çok daha iyisi de denebilir... Bu yazıyı okuyan birileri varsa not alsın, bulup okusunlar. P.S. 2024 için ümitliyim. Bizim için güzel g