Tomek

 

37 oldum.

Çocuktum, babamdan öğrenmiştim ne kadar zamandır dünyada olduğumu hesaplamayı:

 

       25.07.2025

    – 25.07.1988

--------------------------

 0 gün. 0 ay. 37 yıl.

 

 "Oha, çüş" demek geçiyor içimden. Çünkü 20'li yaşlarımı asla aşamayacağımı düşünürdüm. 20'lerim, kasırganın gözündeymişim gibi 'yoğun' geçti. Fırtınanın tabiatıdır: çok şey yaşadım ama geride ne bir iz kaldı ne bir şahit.

 

O vakitler, 30'larını süren arkadaşlarımı gördükçe, bilhassa sessizlik anlarında, tropik bir hayvanı süzer gibi izlerdim onları. Nasıl bir şeydir kim bilir, Kaf Dağı'nı (20'leri) aşıp da 30'ları yaşamak...

 

İşte, ben de aştım. Geldim, şimdi ve buradayım. Artık, ben de bir hayvanım. Kim bilir nasıl görünüyorum, neler söylüyorum meraklı ve gelecekten yana endişeli o gözlere. Varsa eğer öyle bir göz üzerimde.

*

Bugün en sevdiğim yemekleri yaptı bana Leyla. Öyle istedim. Sebzeli kuzu incik, şehriyeli pirinç pilavı ve bol zeytinyağlı humus. Üstüne de cevizli-tahinli kadayıf, yanında çayla. Sonra, cilâ niyetine böğürtlen sorbe. Aksi yönde bütün ısrarıma rağmen birkaç da küçük, zarif hediye. İkimiz de bayramları sevmiyoruz mesela. Ben ek olarak doğum günlerini de sevmiyorum. Buna mukabil, fevkalade memnunum dünyaya geldiğime ve böyle bir eş bulabildiğime.

*

Yine bugün, neden bilmiyorum, Tomek geldi aklıma. Kieslowski'nin Aşk Üzerine Bir Film'indeki çocuk. (Dekalog-5'i daha çok severim aslında. Sonları farklıdır.) Şimdi bu yaşımda anladım ki en sevdiğim film karakteriymiş. Bu kadar kendime yakın hissettiğim bir başka film karakteri daha yok.

 

Filmde 19 yaşındaydı Tomek ama o bir film karakteri, değil mi? Filmin 1988 tarihli olduğunu göz önünde bulundurunca, Tomek'in de 37 yaşında olduğu söyleyebiliriz, bugün. Bazı kötü huyları olsa da, iyi çocuktur Tomek. Bir yetim. Anneannesinin kuzusu, âdeta. İşinde, çalışkan. İş, ev ve tavan arasında bir hayat… Herkes uyurken o düşünür, bekler, uykuyu tutkularına feda eder. Aşkı gözler, peşinden gider ama korkaktır. Kapıyı çalar ama çekingendir, duygularını dile dökemez. Boyuna yalan söyler, yoksa icat eder. Şans -sonunda- yüzüne güldüğünde ise her şeyi berbat eder. Yıkılır. İz sürmekteki direnci, duvara ilk toslayışında cam gibi parçalara ayrılır. (Düşmem gerekiyorsa, demişti Vergilius, gökten düşmeyi tercih ederim.) Korkaktır ama bileklerini kesecek kadar da gözünü karartabilir. Ve keser... Ama, işte, hiçbir şey incinen gururu kadar yaralayamaz onu.

 

Sonsuza kadar sürecek değil ya, fırtına diner. Belki hiç geçmeyecek bir iz, bir şahit ama ne gam: bu kez kendinden emin, bir daha ardına bakmayacaktır.

 

İyi ki doğdun Tomek.