Şiirin Bizi Bırakması

Yaklaşık 10 yıl şiir yazdım.  Yazdığımdan çok okudum. (Selçuk Altun’un kulakları çınlasın.) Yıllar içinde ‘görgüm’ arttıkça, şiirimi değiştirme ihtiyacı hissettim –bu olağan. Bir tek şey eksikti, en değerlisi: sesim. Sesimi duyamıyordum yazdıklarımda. Belki de çok okuduğum için oldu bu. (Bu noktada, bu kez de Ülkü Tamer’in kulaklarını çınlatma zamanı! Aynı sebepten ötürü Yusuf Atılgan’a sitem etmişti, “az oku da yaz biraz!”) İyi bir şiiri tanıyordum, bununla övünüyordum, ama bu yazdıklarım [tamamen] benim miydi, ben miydim? Yazdığım her şiirde ruhum biraz daha inciniyordu. İncindikçe inceliyordu ve ben, tanıdığım ben olamadığım için, biten her şiirde biraz daha muzaffer olması gereken ben, tükeniyordum, bu ağırlığın altında eziliyordum… Uzatmiycam,  hayalini kurduğum şiir kitabını çıkaramadım. Buna yönelik herhangi bir girişimde bulunduğum da söylenemez ya neyse. Yılgınlığımda, adı-sanı belli kimi edebiyat dergisi editörlerinden beklediğim dönüşleri alamayışımın da büyük ölçüde bir etkisi olabilir. Öyle hattâ. Falan filan ya, boşverelim. Dünyada, ama en çok da Türkiye’de bir kişinin daha şiiri bırakmış olması, olsa olsa kutlanacak bir şeydir. (Ben ölünce bir grup manyak çıksın ve müridim olsunlar, şiiri bıraktığımı ilân ettiğim şu mübarek 7 Ocak gecesini sevdiğim şairleri okuyarak kutlasınlar, ha, olmaz mı?)

Unutmadan; kitap ‘çıkabilseydi’, Paul Verlaine’in şu dizeleriyle açılıp,

"İşte yapayalnızım ürkek ve yapayalnız,

Umutsuz, garip bir öksüz misali ablasız,

Daha çok üşüyorum ak saçlı bir adamdan."

şu dizeleriyle kapanacaktı:

"Bırak biraz dinlensin bu alevli arzular.

En doyumsuz anında bile sevdanın, ey yar

Kadın bizi ablaca terkedebilmelidir."

Ablasız doğdum, ablasız büyüdüm. Ne Çin ne de başka bir yerde bir ablam olmadığını biliyorum. Ne yazdımsa, hep bir ablasızlık ağrısıyla yazdım. Hep onu, bir yokluğu düşünerek yazdım. Adsız sansız, üstüne üstlük ablasız bir Milât vardı dersiniz. Adı şiire başlayışının bir hediyesi olarak verilmiş ve şiirin onu bırakmasıyla geri alınmış olan doğmamış bir şair.

Benim biricik ustam, Henri Rousseau...

hâmiş: 

İmha edilmek istenmeyen birkaç şiirim, ‘aşağıda’ !

---

Necatigil İçin

Durup dururken geliveriyor aklıma,

maziden bir kırıklık.

En çok da kahkaha atarken ve tokken

ve temiz havada yürürken.

Alıyorum hınçla kâğıdı kalemi elime,

öfkemi boca edecekken

hâlâ temiz kalabilmiş sayfaya

Tutuyor elimden Necatigil usta:

dur, yapma.

[Türk Edebiyatı Dergisi, 440.]

Augustus Leopold Egg, “Şair olarak Otoportre”.

*

Giden

Teslim olmaktan başka

çaresi kalmamış teraslar

ve ışık istilasındaki yalnız balkonlar

Baştan başa, kurutulmaya bırakılmış

biberler ve kofiklerle boyalıydı

Kimi erken davranan çalışkan kadınlar

toplamaya başlamışken kurularını

Biri gecikmiş olmanın telaşıyla

Mozik ipine özenle geçirilmiş organik kolyelerini

Donatmakla meşguldü geniş terasına

Seçemiyordu bir türlü, acaba,

en çok nereler güneş yer

Bitirince işini, kilitledi arkasından

terasın küçük demir kapısını

Kaderine terk etti

küçük demir kapının ardındaki kolyelerini

ve karşı pencerede bir şairi

Aşağı inerken, evdeki işlerin

hangi birine yetişeyim ben, diye düşünecek

Şimdi arkasına bile bakmadan giderken

hakkında yazılmış bir şiir olduğunu

hiçbir zaman bilmeyecek

[Türk Edebiyatı Dergisi, 452.]

John French Sloan

*

Temmuz Çocukları

–Lorca söyledi ben yazdım–

Düşlerim olmasaydı nasıl dokunurdum saçlarına

Sevilla’da bir gece dörtnala öpüşürken biz

Hatırla kanat takılı rüzgârların bize söylediğini

Akardı Guadalquivir şefkatli sesiyle ellerimizden

Şaha kalkmış bir kısrağın sağrısında bıraktım seni

Umut içirdiğimiz çiçeklerin kızıl suskunluğunda

Seninle ben layık olduğumuz ülkedeyiz şimdi

Unutma sakın Elvira kemerinde aşktan ağlayışımızı

İçine doğduğumuz şarkıların sesinde an

Dilinde taşıdığın renklerde harla dur şehvetimi

Eski bir kaktüs masalında erit o ince hatıraları

Eğer unutursam bir daha asla bağışlama beni

Beyaz duvarlarında Viznar’ın kurumuş sardunyalar

Soluk yüzlü karanlıkların masumiyeti ve Endülüs

Ve semalarından bahçemize doğan güneşi Granada’nın

Unutma bir temmuz serinliği gibi hiç kavuşmayacak bizi

–Alova da çevirdi belki–

Edvard Munch, “İsimsiz”.

*

Kıyamet

Perdeleri takmış

Kollarımı askıya asmışım

Televizyona çıkmış

Herkesi alkışlamışım

Çeşmeye yollamış annem

Daha yemek yapılacak

Evde ne ekmek ne çiçek

Çay da içecekmiş babam

Oysa su bitmiş

Minarelerde ikindi ezanı

 

Illustration by Manuel Bujados

*

[ Üç Ölü Melek ]

–Zülküf, Mehmet ve Burak için–

"Biz üç ölüydük

bu açık mezarda

ne aramaya geldiğimizi bilmeyen."

(Edmond Jabès, Şaşkın Üç Ölü Adama Şarkı.)

Biz de üç kişiydik, herkes gibi

Sizin artık mahşere kadar bekleyeceğiniz

yaşlardan, anlardan biz de geçtik

Piç doluydu ceplerimiz

Ve aşılıydı kollarımız, cüzdanlarımızda neşter

Aklımıza bile gelmezdi: neden boştu bu sokaklar

Allah’tan bile çok korkardık halktan

Yarım kalmış inşaatlarda, saklanırdık

duvar diplerine

Karın doyuran kokusuyla bir duman

dönerdi ellerimizde

–

çek çek çek

asıl asıl asıl

pıt pıt pıt

ver veer veeer

ağızdan

burundan

pıt pıt pıt

ağızdan

burundan

işte

işte

işte böyle

–

Ağzımızda nemli bir dostluk

kırılgandı parmak uçlarımız

Bir ev bulduk, kullanılmayan

tek katlı, bahçeli ve Allah kahretsin

metruk

–

Alamancıymış

sahipleri

İki senede bir

ya gelir

ya gelmezlermiş

–

Yavaş yavaş, ürkekçe, sahiplenmeden

alıştık, yerleştik bu eve

–artık, o eve–

Günün, gecenin hemen her saatinde

birer hafiye gibi, o büyük dut ağacına

haşyetle bakıp, merhamet dilenircesine,

süzülürdük, cümle kapısından

Acıkırdık, koltuklarını kemirirdik evin

Mutfak dolaplarının menteşelerini emerdik

Kurşunlardık kirlenmiş, sarışın duvarlarını

Açılan oyuğa ürkekçe yaklaşır,

merakla parmaklardık

Aylarca saklandık o evde, kaçtık,

dışarıda bizim için bilenen muğlâk gelecekten

Ne olacaksa orada olsun istiyorduk

Kalp krizi, bileklerimizden kopan kan,

Çürük parmaklar, kapkara bir kurşun izi

Bir gün, tükettik bütün ağaçları

Yeşil bitti ve neşterleri paslı bulduk,

kurşunlarımız da bitmişti

Kaçıp gitmek sanırdık, sarılmakmış meğer

Kurtulmak dünyanın çilesinden

Biz de üç kişiyidik, herkes gibi

"Üç gül ve çöl.

Üç akrep ve şimşek.

Havanın ve okyanusun

sırtında mı yolculuk edeceğiz hep?"

(Edmond Jabès, Üç Fırtınaların Şarkısı.)

[

“E…’da 6 Kasım 2013 tarihinden beri haber alınamayan ve yakın arkadaş oldukları belirtilen 19 yaşındaki Mehmet Tağ, aynı yaştaki Burak Çiçek ve 17 yaşındaki Zülküf Bal’ın cesetleri bulundu.

Bu sabah saatlerinde Rızaiye Mahallesi Bora Sokak üzerinde bulunan ve kullanılmayan tek katlı metruk bir evin yıkılması için içeri giren işçiler, ağır kokular gelmesi üzerine evde arama yaptı. Evin bodrum katına bakan işçiler, üç kişinin cesedi ile karşılaşınca, polise haber verdi.

Yapılan incelemelede cesetlerin kayıp 3 gence ait olduğu belirlendi. 3 ceset bulunduğu haberi üzerine olay yerine gelen kayıp gençlerin yakınları (...)

Cumhuriyet Savcısı’nın incelemesinin ardından cesetler Adli Tıp Kurumu’na götürüldü. E… Emniyet Müdürü N. İ., soruşturmanın sürdüğünü belirterek, ‘Cesetleri bulunan gençler kayıp gençler. İlk bulgularda zehirlendiklerini tahmin ediyoruz. Kesin ölüm nedenleri otopsi sonucu belirlenecek’ dedi.

Üç gencin tek katlı evin bodrum katında cesetlerinin birbirine sarılmış halde olduğu ve yanlarında mangal bulunduğu belirtildi. Olayla ilgili soruşturma sürüyor.”

(DHA, 21 Şubat 2014)

]

 

Roland Topor

*

Vâkı’â’yi M. K.

(Salkımları sarkmış muz ağaçları arasındadır şimdi o)

Başladı

O büyük tercihle kapısını araladığın

Yaşam tanımaz hayat

Karanlık ve kavurucu belki

Belki ıslak ve serin

Belki

Herkes bir neden arayıp duruyor

Neden bir otel odası

Neden bir silâh

Neden bir gece yarısı

Ve neden bir neden yokken

Böylesi büyük tercihler anlaşılmazdır, odana çıkıp kapıyı kilitledikten sonra, bir süre olduğun yerde beklemen, önce pencereye doğru gidip dar ve kirli sokağı sadece birkaç saniye seyretmen, sonra birden tuvalet ve banyo ne âlemde diye merak etmen, ama sadece merak etmen, merak etmen, merak etmen,

yatakları rahat mı acaba

işte kumanda

lânet gelsin televizyona

şu spor spikeri kadını bir kez daha görmek

hiç de fena olmazdı aslında

reklamların sonunu merak etmekten korkuyorum

Düşünüyor olduğunu düşünmek

hiç bu kadar tatlı gelmez o an

Bu oyunu uzatmak iyidir

Tüm büyük ve küçük kararlarından soyutlanırsın

Biri hariç

Çünkü o bir tercihtir

otele doğru gelirken müstehzi bakışlarımı

armağan ettiğim esnaflar

televizyon kumandasını avucunda

çat çat çat diye paralayan görevli

bu yatakta sevişen ve sevişemeyen çiftler

erişemediğim tüm kadınlar ve babam D.

insanlar

hâlâ insanlar

ve sen kapitány

ürkek tavşan

daha bir yalnızsın artık

Gelen çoğaltmaz giden azaltmaz bir dünyadır

Bir gürültüdür havayı yırtar

Kulaklara korkuyu fısıldar

Çevredeki kuşlar uçar

Kedi ve köpekler koşar

İnsanlar sese doğru bakar

İşte insanlar

Bakar

Otto Muck

*

Pazartesi ya da Salı

dille con voce leve:

"Per merzé vengo a voi."

Bilirim

kıymetini ayrılığın

O kahhâr armağanın

Eşyanın sırrı gibi

dipsiz bir rüyadır bu

Onu gördüm

Ömrümün

Suskunluk çağıdır bu

Daha başlamadı hayat

Hatırlayış hüzün

ve pişmanlıkla

geçiyorum

hafifçe şöyle de ona:

"Merhamet için geldim size."

Guido Cavalcanti

 

Carlo Farneti

*

Aldanış: İki Perdelik Şiir

1. Perde

Bekledi.

Bekledi.

Saatine…

Erkendi.

Bekledi.

Bekledi.

Giyindi.

Çıktı.

Yürüdü.

Yürüdü.

Bir sigara…

Bir ağaca…

Etrafına…

Yürüdü.

Yürüdü.

Hava…

Elleri…

Yürüdü.

Yürüdü.

Durdu.

Düşündü.

Yürüdü.

Yürüdü.

Durdu.

Bakındı.

Her yer…

Çok…

Anneee.

 

Su Xingping

2. Perde

Dönmek…

Kaldırıma…

Bekledi.

Bekledi.

Düşündü.

Anladı.

Anahtarı…

Kapıyı…

İçeri…

Durdu.

Düşündü.

Soyundu.

Üşüdü.

Dişlerini…

Bir sigara…

Işığı…

Uyudu.

Uyudu.

Su Xingping

*

Del Toboso

Tanrı şahittir:

kusursuz bir kızdın!

(Bağışla beni,

sen diyeceğim için sana.)

Ah sen,

asil ve cenabet hanımefendi.

Nasıl da kanlı canlı,

sağlam yapılıydın.

Evet sen!

yalnızca sendin,

yegâne sevgilisi şairlerin…

Şöhretinden sual olunmaz,

binlerce yılın hayaliydin.

Yine de,

gel gör ki,

şanslı sayılamazsın

Ophelia kadar bile…

Ey gündüz düşlerinin kadını!

N’için, n’için

bunca ihmal etti seni

ressamlar?

Yoksa,

gazabından mı korktular,

bir daha asla kitap okumayacağını

söyleyerek,

ölümünü ilan eden adamdan…

O büyük âşıktan?

 

*

Yaprak

“Ben neyim? Aranıp şuralarda, yaprakları kaldırıp”

Ted Hughes,

Wodwo

“Çocukluk gururudur

bir delinin adını biliyor olmak”

Kim bilir kaç yaşında olduğu

Neden bir türlü yaşlanıp hasta olmadığı

Ve ne zaman bir otobüsün altında kalacağı

Adının geçtiği konuşmaların merak konusu olurdu

Yaralarını ne kaldırımlar sarar delilerin ne de yollar

İki şerit arasında kalmış bir dünyadan yürür onlar

Onlar ki hep olmadık yerlerde çıkarlar karşımıza

Çünkü yalnızca biziz olmadık yerlerde aranan

Hatırlıyorum: bir an yavaşlayıp durdu biri

Elleri ceketinin cebinde ve güneş kara ensesinde

Kurumuş büyükçe bir yaprağı ayakucuyla çevirdi

Ve altında bulduğu yokluğa hüzünle yaklaştı

Yıllar geçiyor ve ben gittikçe yaklaşıyorum o yüze

Çizilmesi imkânsız olan ve neşeyi tanımamış bir yüzdü

Sabaha daha geceden uyanmış aynaların önünde

Soruyorum, kâğıtlara tutunmuş sorular delirir mi aramaktan?

 

by Janothan Lippincott

*

İlk Aşk

Toplanırdı bütün ekosistem

çıplak ayaklarında

Akıllıydı hepimizden

ve hafifti edası

Oydu üstümüzdeki güneş

–ben  gizlice bakardım

Ve gölgesinde Allah’ın

başımı koyacak bir diz arardım

 

by Abigail Rorer

*

Af

’’… Melekler Rablerini hamd ile tespih eder,

yerdekiler için de bağışlanma dilerler. …’’

Kur’an, 42/5

Kalemi bir kenara bıraktı

Kâğıtların ortalarını bulup

Katladı

Yırttı

Üst üste koydu

Ortalarını buldu

Yırttı

Üst üste

Ortalarını

-Bu kez daha zor-

Kalkıp ışığı söndürdü

Bir süre bekledi

Saatine baktı

Pencereyi açtı

Sokak boş

Yükseklik iyiydi

Masaya döndü

Avuçlarını doldurdu

Elleri güzeldi

Derin bir nefes

İşte bu kadar

Melekler

perde

perde

 

İllüstrasyon: Jozef Baláž

*

Okulun Son Günü

1 ve 2 ve 3

me merhaba

be ben hoşşlanıyorum

ço çok seni

a acaba biz

asslınnda ilk günden

o okulun

alay ede ederler

utandım

topladım bu bu bugün

cesaretim

…

anlıyorum

anladım

.

yine de

beni hiç unutma olur mu

ya da

bil seni unutmayacağımı

ölünceye

ö ölünceye

“Yalnızca hiç ölmeyen güzeldir, ve yalnızca

Bizim için hiç ölmeyen, bizimle ölen.”

G. D’Annunzio

 

by Takeo Takei

*

İsimsiz Çocukların Allah’ı

Bu gitmeler bir büyük dönüşe hazırlık

Bahçelerin hiç kapanmayan kapılarına uyarı

Pencereden izlenen bisiklet turu

Toprak yollarda planörlü şoförler

Karanlıkta sır gibi çıplak düşünceler

Dağınık saçlara düşen sabah yağmurları

Şefkatli bir öpüşün tükenmez hatırası

Bu beklemeler bir büyük sancıya gebe

Arkların hiç taşmayan sularına gözdağı

Islak bıyıkları titreyen evsiz kediler

Tatlı yerken utanan babaların gölgesi

Kurallardan usanmış ellerin masumiyeti

Kederli çaresizliği ocak yıkan çıldırışların

Susamış umutları tanıdık bir bakışın

Bu sorular bir büyük boşluğa sitem

Sonsuzluğun hiç ısıtmayan rüzgârına veda

Dolunaydan korkan mezarlık bekçileri

Yol kenarında otlayan ineklerin huzuru

Öğretmenlerin öğrenemediği yıkıcı kuşku

Çeşme başlarında oyalanan gelinlik kızlar

Gerçeğin boğucu aydınlığında haykırışlar

Bu gözyaşları bir büyük kayboluşa ağıt

Çaresizliğin hiç dinmeyecek sancısına selâm

Deniz görmemiş çocukların rüyaları

Bilezik taşıyan ellerin sadakatine uzananlar

Yeşilin bitmeyen ışığı ve kanatlanmış ağızlar

Küskün gözleri barıştıran meyvanın rengi

Sakallı kelimelerin ateş gibi özlenen dedesi

Bu şarkılar bir büyük unutuluşa nakarat

Sahipsizliğin hiç susmayan sesine cevap

by Ančka Gošnik-Godec

*

Sonsuza Kadar

–

Rüzgârlı bir sabahtı

ve çok uzun siyah saçlarınız

topuklarınızdan cennet bahçelerine

yükselen şefkatli bir güneşi örtüyordu

–

Sonra

kimsesiz bir kafeye geçip oturdunuz

kararsız bitkin

Bir an

size ne yakın ne de uzak bir masaya ilişip

beklemek istedim

O sahil yolunda

görenlerin bile sezmesi güç bir teslimiyetle

yürüyordunuz

Damarlarınızdaki mavi kan

sessiz bir derinliğe çarpan dalgaları kendine

çekiyordu

Durup ben de

köklerinden susamış bir ağacın gölgesinde

sizi izledim

18 Temmuz 2014 / Erdek

 

by Pater Sato

*

Göz ve Kal

Sumer Omay için

Sırlanmış kâğıtlarda buldum anlamın renklerini

Ve soldan yürüyen şu kolonyal trafikte

Dilimdeki yarayla dokundum mürekkebin siyahına

Aynı adlı hayatların üzgün bir tilkisi vardı

Onunla birbirimize bakmadan yalnızlığı düşündük

Yalnızlık –yalnızlık bile bir hayaldi bizim için

Oysa zarifti ayrılık planlarım Sadık Hidayet kadar

Hakkım kovulmakmış bu evden –anladım

Herkese ve her şeye kırgınım

Bir derviş edasıyla söküyorum akrebini saatimin

Gençliğin hissesi: Napolyonikler kalpsizdir onlara inanma

Uğruna zar attığım imtihanımı tamamladım mı yoksa

Merhametin izini süren bir kordonun deviniminde

Her şey Balthazar'ı hatırlatıyor: yorgun ve yaralı

Kalemimle ben usta işi bir fotoğrafa saklandık

Yenilgilerle dolu hayatımda sonsuzluğu aradım

Görmeyi bilenler ürpertiyle tanıyacaktır bu gizi

Sırrımdır: gözlüğüm Bizans'tan kalmaydı benim

14 Temmuz 2014 / Erdek

 

by Roland Topor

*

Şeybani

–

Yalnızca karanlıkta

Işır zarafetimiz

Ve asla aksak değildir

Gözlerimizden taşan aşk

–

Kara bir zehgirdir

Dest-i Kıpçak'ta

Şahin avından

Haber uçuran

Bütün saltanatı

İpek bir mendil ki

Çekindi bir ömür

Yârin gözlerinden

Altın bir kalemdan

Ve hokka da var

Ve işte altından tabak

Ve porselen bir fincan

Minderi kızıldır

Yastığı kara

Sarığı ak

Elleri safi yara

Bağdaş kurup

Behzad'ın gözbebeğine

Hülyalı yüzüyle

Unutmayalım istedi

22 Temmuz 2014 / Erdek

 

Kemâleddin Behzâd, Muhammed Şeybani, 1507.

*

Derin Sular

“Düşmem gerekiyorsa

gökten düşmeyi tercih ederim.”

Vergilius

Sordum

Vücuttan taşan bunca kötülük

Temizlenir mi bilgiyle

Ömrümün ikramiyesi

Bir intihar cezasıydı belki de

Chamfort'un tabancası gibi şaşı

Sordum

Kimin soluğu bu göğsümdeki

Dünyam olmuş bir zindanı hatırlatan

Ey rüzgâr bırak beni

Şeytanı bulayım diye çıktığım yolda

Kanatlanmış buldum kendimi

 

by Terry Lamb

*

Uzak Efsane

Martı izledin güvercin yemledin

Yılanı başından tutmayı bilmezsin

Trafik bekledin egzoz çektin

Eşek nasıl ağlar bilmezsin

Gündüz çıkmadın gece yandın

Karanlıkta düşlemeyi bilmezsin

Mekân tutmadın ötelerde arandın

Yol nerede biter bilmezsin

Gökdelen arşınladın kendine baktın

Karınca yuvasını bilmezsin

Planlar yaptın seyahatler çıktın

Küspe içinde yüzmek bilmezsin

Kitaplar sakladın eskiler topladın

Sakallı efsane dinlemek bilmezsin

Sinema dinledin müzik okudun

Dengbej beklemeyi bilmezsin

Sen İstanbul doğdun İstanbul büyüdün

Yıldızları saymayı bilmezsin

1 Eylül 2012

 

by Shoji Ueda

*

Macar Ovasında Bir Korsan

Tibor Dery için

Sevilmek yarışındayız yumruklarımızla

çok az şey kaldı öfkeden kararmamış

Ne kadar hızlı olursan ol yetişemeyeceksin

başlangıcı olmayan o zorlu koşuya

Ama düştükçe kaldıracak seni müşfik bir el

toza toprağa bulanmış kollarından

 Haziran 2010 – Ekim 2013

Francisco Goya, “Köpek”.

*

Bir Sabah Suçüstü

Halil Cibran’a saygılarımla ve

Cahit Koytak, abi, bu şiir sana!

Bir babaannenin şefkati okunuyordu örgülü saçlarında

Merak ediyordu babasının kocaman burnunu

Bir de annesinin başörtüsünden taşan saçlarını

Durmadan soruyordu gözleri tüm nesnelere: bu ne bu ne

Beni görünce kara bir sevinçle güldü gözlerime: bu o bu o

Belli ki dalından çok ceviz yemiş elleri o eski hayatın

Tanıyordu parmaklarını boyayan rengin gizemini

Ağaçların ve ardıçkuşunun dilini konuşabiliyordu

Ama unutacaktı bir zaman sonra kâinatla söyleşisini

Daha dünyaya alışmamışken konuşmak istedim onunla

Geldiğin yerde diğerleriyle hikâyemi konuşup durdun

Ben parmaklarımdaki renklere hâlâ senin gibi bakıyorum

Göze alamadım zahirin gölgesinde hakikati aranmayı

Kadim bir oyunu bozanların arasına katıldım bir sabah

Çocukluğundan firar eden o meşhur asi benim

 

by Henri Matisse

*

Dünya Kırgını

Sami Baydar için

öpüyor işte kemiklerim

nazik bir rüzgârı

bulutsu bir fanusun

sesine uzanıyorum şimdi

gerçeğin gölgesinde

unutmuştum rengimi

ve örtmüştü ışık tüm

meleklerin yüreğini

düşlerimdi yalnızca

kapıları anlamsız kılan

hep aynı serin bahçeden

seyrettim ırmakları

sonsuz  bir yalnızlıkta

mahkûmdum neşeye

cehennem gibiydi sorma

seviyordum dünyayı

Hugo Simberg, "Ölüm Bahçesi"

*

Sevgili Günlük,

uzundere barındayım,

bilinmeyen ülke diyorlar buraya

yıldız dağının eteklerine kurulmuş

gökte uçan hüma kuşu bile dile gelmiş

görüş günü annelerinin çaresizliği için

ağıt olup da yırtmış bir gün bu sessizliği

çamdan sakız akıyor diye ağlarmış bir abdal

gelen benim dendiğinde ise dururmuş zaman ve

gelmiyorsun işte diye bağırırmış öfkeli bir rüzgâr

seni düşünmek güzel şey diye mırıldanıyor şimdi bir sarhoş.

[Ezginin Günlüğü’nün “Seni Düşünmek” albümü için bir saygı şiiri]

Gustave Courbet, “Palavas Kumsalı”.

*

Ulysses,

dünyadan çıkış yolları arıyorum, ve yalnızca susuyorsun sen

bana dokunmasın diyorum dünya efendileri, insanım utanıyorum

yeşil alevler kavurdu tenimi, bilmiyorsun, dinlemedin hikâyemi

asla söyleşmiyorum aynalarla, dünyada anılara bakıyorum diye

devrik bir nefesle, dünya bana aynısını anlatacak, buna inanıyorum,

ağır ve sararmış rüyalarımdan çiçek dünyalar kuruyorum kendime

varla yok arasında bir sırttayım, bütün melekler, izliyoruz dünyayı

nicholas'ın portresi sana bakıyor, karlı bir pelerin gizliyor yüreğimi

vücut her zaman savaşır ve ben, herkesten önce kaybettim bu savaşı

[Sami Baydar için bir şiir girişimi.]

Félix Vallotton, “Siyah ve Beyaz”

*

Fısıltılar

“Ve yumuşak bir erdem giriyor

Tancrède’in kalbine

Söndürüyor her öfkeyi,

gözlerini yaşla dolduruyor.”

Pierre-Jean Jouve

evet

öncesi yoktu yalnızlığın

fikre düşmeden akıl

kalbe yetişmeden hafiflik

dudağa dokunmadan sır

yoktu da sonu yalnızlığın

oyun

şarkısız bir yılandı aşk

sağır yüreklerin eliydi

kör bastonların pusulası

ıssız rüyaların imgesiydi

sessiz bir yalandı aşk

ah

korkum çatsın şu yüzlere

boşluk kadar küçük kalsın

büyüdü sonsuz öfkem

barışık kamburlar ölsün

korkum benim ağır içimden

bu

soğuktu güneşin sunduğu hayat

kesik cümleler kadar uzak

sandıkta bilenmiş bir silâh gibi

bitkin bir tefekkür nöbetinde

yeterince berbat bitecek hayat

J. M. W. Turner, “Kar Fırtınası”.

---/---