Sessizlik

Enis Batur'a saygılarımla

Kentin en kalabalık caddesinde, hayretle yürüyorken, karşıdan, siyaha bulanmış (dudakları siyah gözleri siyah yürüyüşü siyah) bir kadının ona doğru tarifi zor bir hayranlıkla baktığını fark etti.

Tam yanından geçip gidiyor, görüş alanından çıkıyordu ki, ani olan her şeye verdiği o mahcup tepkiyi bir refleks gibi tekrarladı ve tüm utangaçlığıyla başını hafifçe öne eğerek dişlerini göstermeden gülümsedi.

(Böylesi bir gülümsemede peygamberî bir ihtişam bulurdu, hep.)

Kadının bunu görmemesi mümkün değildi…  Birkaç adım sonra döndü ve adamın önünü kesti. Karşısına dikilip kısa bir süre öylece baktı.

İlkinde anlam veremediği gizemin aksine, bu kez tedirgin bir yüzü okuyordu.

Aynı ruh hâline kendisini de hapsetmekten korkup –bir an– “bir şeyler içelim mi, oturup, yani vaktin varsa eğer” deyiverdi.

Damarlarında, tanımadığı kanırtıcı bir sıvının süratle gezindiğini hissediyordu ki, adamın aynı ürkmüş ifadeyle başını “evet” anlamında oynattığını gördü.

Hiç konuşmadan ve omuzlarının temasından kaçınarak en yakın sokağa saptılar.

Adam, yarım adım farkla izliyordu kadını. (Bu ne anlama geliyordu?)

Kimsenin özel şeyler konuşmak gibi bir derdinin olmadığı intibaı uyandıran içiçe geçmiş masalar… İnsan böyle bir cafede tüm müşterilerin akraba olduğunu düşünmeden edemiyordu. (Mesafe… Mesafe…)

“Sütlü çay” diye cevapladı garsonu kadın. Rahattı! Kadının yüzüne, kendisine yönelttiği çıkışı güç bir soruya en uygun cevabı arar gibi baktı, baktı… Garson –böylesi şeylere alışık; belki de!– elindeki küçük defterle bekliyordu. “Ben de, yani aynısından” dedi adam.

Ses. Bu ilk sedasıydı beden kılıfı içindeki hayranlık uyandıran ruhun. İşte. (Tarih, önceden beri; sözden ve yazıdan da önce bu ürpertiye aşina olmalıydı.)

İlk kez duyduğu bu tok seste ağır bir yabancılık sezdi.

Siparişleri gelinceye değin konuşmadılar.

“Hayır; yanlış olan birşey yok, yanlış birşey yapmadım ben, hayır…”

“Şey” diye başlayan kararsız bir cümle kadının gözlerindeki ışığı büyüttü.

“Sana çok sevdiğim ve daha çok sevmediğim şeylerden bahsetmemi ister misin?”

Gülümsüyorlardı.

Adam anlatmaya başladı: “Kitapları seviyorum. Hepsi bu.” dedi. Sustu.

O ilk sesin eşya üzerinde yarattığı şaşkınlığa benzer bir şaşkınlık ve biçim verme girişimden hemen sonra, “bu sözü biliyorum; bu sözü biliyorum ben” diye mırıldanır gibi, oldu.

Bu kez daha yüksek ve neredeyse mütehakkim bir sesle: “Ben de aynı soruyu cevaplamak istiyorum!''

Bekliyordu.

Neredeyse ağlamaklı ve korkuyor olduğu açık bir ses, bu kez: “Kitapları seviyorum. Ve dahası da var.”

Bir ömür bekleyebilirlerdi orada.

Carlos Masberger, 1931.