“Yazarın Kendi Yayını”

 Çok hüzün vericidir. Hele de şiirse… Bu konuda, –kendi yayını olarak basılmasa bile ‘kendi imkânları’yla bastığı için– Hasan Ali Toptaş’ın ilk kitabı Bir Gülüşün Kimliği ile ilgili olarak sarf ettiği şu sözleri unutmak mümkün mü: “...kitabımı kendi paramla bastırdım. Maaşımdan taksit taksit ödedim. Kitap çıktığında o gün yeryüzünde büyük bir sallantı olacağını düşünüyordum. Hiçbir şey olmadı.”

 Yirmili yaşlarımı şiir okuyup-yazarak geçirdim. Cânım memleketim Elazığ’a o yıllarda çok az sanat-edebiyat dergisi gelirdi. Takip edilesi dergilerden biri de Türk Edebiyatı’ydı. O sıralar derginin yayın yönetmeni olan Beşir Ayvazoğlu’na mütemadiyen şiirlerimi yolluyordum. Bir gün, gece derslerinin birinden çıkmış, Walser’ci bir yürümek sevdasıyla evime dönüyordum ki yolumun üstünde bulunan kitapçıya yeni ne’ler gelmiş diye giriverdim ve dergileri incelemeye koyuldum. Sıra Türk Edebiyatı’na gelince sayfalarına şöyle bir göz gezdirip ilginç bir şeyler aradığım dergide, bir adı hiç olmadığı kadar yoğun bir kalp atışı eşliğinde okudum. Âdeta vurulmuştum: Kendi adı insana bu kadar mı şirin gözükür!

 Dergiyi amme cüzü gibi kalbime yaslayıp kasaya gittim. Parasını ödedim. Yol boyunca etrafıma bakınıp durdum. Farkındalar mıydı acaba? Henüz habersizlerse bile ayakta durmayı güçleştiren bu sarsıntıyı mutlaka hissediyor olmalıydılar. Neyse, onlara biraz vakit tanısam iyi olurdu. Şair dediğin yüce gönüllü olmalı…

 Neden bilmiyorum aileme bile bahsetmedim bir şiirimin yayımlandığından. 10 yıl sürdü bu sergüzeşt. Sonra bıraktım şiiri. Bırakmasaydım ya da bunun bir önemimin olabileceğini düşünseydim benim de bir kendi yayını’m olacaktı ve belki de hayallerimi süsleyen bir ihtimal olarak Bülent Erkmen tasarımı ile basılacaktı...

 İşte, böylesi insanların yayınıdır, yazarın kendi yayını. Ölümden önce hayat var mı? Bilmiyorum. Bildiğim o ki “herkes, yarın için ne hazırladı, ona baksın.”

 14 Temmuz 2020