Dilek Emir'i Nasıl Keşfettim?

Dilek Emir 1974 İzmit doğumlu. Boğaziçi Üniv. Ekonomi Bölümü’nden mezun. Notos'un ve Murat Gülsoy'un yaratıcı yazarlık atölyelerine katılmış. (Birkaç yıl öncesine kadar sanal âlemde kendisiyle ilgili ulaşılabilen cüzi bilgilerden biri de “Birkaç senedir öykü yazmaya çalışıyor” cümlesiydi ki, aşağıda ifade edeceğim üzere bunun gerçeklerle pek bir alakası yoktu. Mütevazılık işte... Genç yazar hastalığı.)

Dilek Emir'i Notos'un 30. sayısındaki “Kırıntılar” öyküsüyle keşfetmiştim. Öyküyü okur okumaz, “Mutlaka önceki sayılarda da vardır, gözümden kaçmış kimi öyküleri...” diye düşünüp Notos külliyatını yığmıştım hemen önüme.

Ve evet, yanılmamıştım.

İki farklı sayıda daha, toplamda üç öyküsünü (belki de ‘tekrar’) okumuştum. Bahse konu olan öyküler, 19. sayıdaki “Sarıda Geçseydim İyiydi” ve 26. sayıdaki “İncir Sütü” ile “Bugün Günlerden Ağaç” öyküleriydi. 

Aferin bana, harika bir öykücü keşfetmiştim. Uzun zamandır çocuk/luk hallerini bu kadar güzel ve gerçekçi (hayalle dirsek temasını yitirmemiş, göz ardı etmemiş bir gerçekçilik tabii) anlatabilen bir yazar okumamış, böylesi bir dünyaya sızamamıştım...

Ne de güzel olurdu daha çok yazması; tembellik yapmasa ya, bir öykü kitabı için hızlansa, hızlansa… diye beklemeye koyulmuştum ki (Yukarıdaki cümleler daha önce başka bir yerde, mecrada yayımlanmıştı tabii. Hatta belki Dilek Hanım da denk gelip görmüştür.) iki ay kadar sonra “Tek Kişilik Kahvaltı” yayımlandı.

(İşte bunlar hep metafizik, hep John Donne, hep de Chirico…)

Ve işte böyle keşfederim ben.

hamiş:

kitap, apayrı ve daha kapsamlı bir yazıyı hak ediyor... cesaret bulabilirsem onu da yazmak istiyorum. bilinçli olarak kitaba değinmedim. cesaret diyorum çünkü olur da yazarsam, “işte günümüzün sait faik'i” gibi laflar edeceğim bir yazı olacak o. binaenaleyh, biraz cesaret ve tabii ki vakit gerekiyor!