Mektup

i.

doğruyu söylemek gerekirse –ki, bazen aksi de gerekebilir– kırgınım, herkese ve her şeye çok kırgınım.

çiğdem talu’nun sözleriyle: dostum ben bu dünyaya alışamadım.

bu yabanıl hâl bu ebedî kırıklık bu bir o yana bir bu yana seğirten ince ruhlu hüzün gondolu bir türlü peşimi bırakmıyor, bırakmayacak.

ne zaman bir başkası tarafından üzülsem ya da birini üzsem, üzecek gibi olsam, bu gidişin sonunu kavrasam; kaçıyorum, kaçıyorum hemen.

ii.

alexsis carrel nobelist bir doktordu. duaya ve meleklere inanıyordu. insan, diyordu, bu meçhul... kurtulamayacağını bile bile niçin kaçar?

niçin kaçıyorum?

iii.

kitapları sevmiyorum aslında. onlarsız bir hayatı düşlüyorum hep. kitaplarla hiç tanışmamış olsaydım, daha mutlu biri olurdum diye düşünüyorum hep. ama hep.

iv.

insan bir film izler ve kırgın ruhuyla bir başrol oyuncusu bütün hakikati elbiselerinden sıyırarak konuşur: neden bana ilgi gösteren bütün kadınlara âşık oluyorum ki?!

v.

hiçbir mantıklı izahı umursamadan ve gerçekliğin kuru engellerine bulanmadan bir çok kadın sevdim. kırgın oluşumun armağanı bir mahmurluk var yıllardır üzerimde.

kimseden âh alacak kadar alçalmam, bu bilinir. ama sırlı kalmasın diye hiçbir ışık, yazıcam, hepinizi yazıcam!

sevgilerde,

m.

P.S.

Şöyle yazmıştı Yusuf Atılgan:

“Ben, toplumdaki değerlerin ikiyüzlülüğünü, sahteliğini, gülünçlüğünü göreli beri, gülünç olmayan tek tutamağı arıyorum: Gerçek sevgiyi! Bir kadın. Birbirimize yeteceğimiz, benimle birlik düşünen, duyan, seven bir kadın!”

Oğuz Atay’dan mülhem “yazıcam, hepinizi yazıcam!” demiş bulundum yıllar evvel (6 yıl geçmiş). Sonunda vardığım nokta, benim için yazılmaya değer tek bir kadın olduğu, bana Gerçek sevgi’yi bağışlayan kadının adıyla söylüyorum ki, 

"Denizlikleryetmez..."