Aleksandr Puşkin: "Adım, neyine yarar ki?"

*

"Kendini aşka kurban eden kim?/ Duygu yüklü özgür şairler, siz!/ Gönlü sevgiliye ettiniz teslim"

*

"Niye şiir yazayım? Akçaağacın/ Altında bıraktım çöl esinine/ Terkettiğim o liri sonsuza dek,/ Bir sise karıştı zayıf yetenek."

*

"Gönlümün işi/ Arzuyla dolmak,/ Anılarım, düşü/ Yakalıyor bak."

*

"Hem bir kez seven bir daha sevemez ki/ .../ Bil ki, yalnız keder kalır hepimize."

*

"Senin konutundayım artık ben.../ Artık hızlı adımlarımdan,/ Tutku dolu sessizliğimden,/ Yankılanan soluğumdan,/ Cesur ve titrek ellerimden,/ Ve ateşli dudaklarımdan/ Tanı bu sevgiliyi; geldi,/ Benim coşkum, mutluluğum bu!.."

*

"Sizi seven bir aptaldır elbette;/ Sevmeyen biriyse yüz bin kere aptal."

*

"Bağışlayın, hayır, gerçekten./ Çocuk değilim, şairsem de ben."

*

"Daha kötü ne olabilir: / Bir evde zavallı karı/ Dandik kocaya hüzünlenir,/ Yaşayarak yalnızlığı"

*

 "Nice aceleci olursan ol,/ Bir aşk randevusuna bile,/ Ve nice hayâle dalarsan dal,/ Saklayıp gizleyerek kalbinde,/ Onunla buluştun mu çekingen/ Durursun, elinde değil işte,/ Saygı duyar, dua edersin sen/ Güzelin kutsallığı önünde."

*

ADIM NEYİNE YARAR Kİ?

Adım, neyine yarar ki?

O ölecek, dalgaların

Kıyıdaki sesi gibi,

Nefesi gibi ormanın.

Anıların sayfasında

O, ölü bir iz bırakmış,

Sanki mezarın taşında

Anlaşılmayan bir nakış.

Ne ki unutulmuş çoktan

Âsi heyecan içinde,

Vermez gönlünce o candan

Anıları istesen de.

Acı gününde tenhâda,

Özle onu, adını an,

De: anılar var hakkında,

Bir de kalbim, çarpıp duran.

1830