Cahit Zarifoğlu'nun Toplu Şiirler Kitabına Girmemiş Bir Şiiri: "Külfet"

KÜLFET

Hızır

Yumuşak bir çocuk ağzı

Hızır

Ağ atıp durdun diri denizin suyuna

Hızır

Bu balıklar platin

Kapı açık

Ev ve ben

Yalnızız güya

Odalar

Kalp duvarlarına ayarlı

Bir duygu kalabalığı

Seni seviyorum

Yankılanıyor bu

Sokakları kalabalıkla geçiyorum

Herkesin

Bakıyorum bir kefeni

Bir tabutu var sırtında

Bir sorum da var büyük kente

Sevgi hangi tenhada yaşanır

Hangi türbede ürer

Hangi mezbahada boğazlanır

Açık ağızları kadınların

Bir damla süt konuyor

Şiş gözlerine çocukların

Babalar pazularla

Ekmek aralarında kırbaçlanıyor

Duruyorum. Sis çöküyor üstüme

Engebeler bir bir kalkıyor

Bu kapılanası yalnızlıkta

Seni seviyorum

Seni duyuyorum kendimi

Ah yalnızlığım

Başını al git bir gün

Bırak beni

Dostlarla buluşup toplanalım başında

Asfalta yığılıp kalan ölünün

Buluşma saatında denizler

Saat kuleleri

On adım atınca ağaçlar

Pranga dükkânları

Ağzı düdüklü adamlar

Bir atmaca geçiyor başımdan

Önüm arkam boy boy tazılarım

Bir av sahnesinde bakışlarım

Dikkatle bakıyor gibi

Boyun hareketlerine bir güvercinin

Kapı açık

Ev ve ben

Baştan beri

İç içe kendi kendine

Konuşmaktan bıkmışız tükenmişiz

Ötede Hızır

Av sahneleri

Kalabalıklar şehirler

Cahit Zarifoğlu’nun imzası.

CAHİT ZARİFOĞLU

Mavera, 122 [Şubat 1987]

Küçük Bir Not:

Cahit Zarifoğlu 7 Haziran 1987'de vefat etmişti.

(Burada Âlim Kahraman’ın Zarifoğlu'na yazdığı mektubu düşünüyorum.)

Bu şiiri vefatından –tahminen– 6 ay kadar evvel yazmış Zarifoğlu. Beyan Yayınları’ndan çıkmış bulunan Bütün Şiirleri kitabında yer almayan bir şiir, Külfet... 

Ben, –ömrümün önemli bir bölümünü heba ettiğim– kütüphanelerin birinde, süreli yayınlar üzerine yeni bir hatim indirmeye çalışırken buldum bu şiiri.

[O zamanlar Philip Larkin’in ''Yapmak istediğiniz bütün o şeyleri başaramadığınızda ve yapmamak istediğiniz bütün o şeyleri yapmamayı başardığınızda olduğunuz şeydir kütüphaneci!'' sözünden bihaberdim.]

Bu şiiri çok seviyorum. Yıllardır benimle, eski bir arkadaşım gibi...

İsmi lazım değil şimdi, önemli bir dergiye tüm fotoğrafları ve uzun bir izahat mektubu ile birlikte gönderdim Külfet'i, yayımlanması için, ama derginin editörü daha önceki özel yayınları işaret ederek böyle bir şiirin gözden kaçmasını pek de mümkün görmediğini kibarca beyan etti.

Umarım yanılıyordur! Umarım bu şiir onca yıl sonra ilk kez burada –tam olarak!– yayımlanıyordur... Hem böyle olmasa kaç yazar? Eminim ki bu linke ‘tık’lamış ve bu cümleye kadar sabretmiş, tahammül göstermiş hakikatli okurların çok büyük bir çoğunluğu bu şiiri ilk kez okudu. Eh, bu da bana yeter zaten!

Sevgiler,
M.

1.

2.

4.

3.

Ayrıca;

İslâm Ansiklopedisi’nde “ZARİFOĞLU, Abdurrahman Cahit” maddesi için bkz:

http://www.islamansiklopedisi.info/dia/pdf/c44/c440092.pdf