Kaf ve Rengi: Bisikletli Şairin İlk Atılımı

İlk şiir kitapları nefistir.

Tutkulu bir okur orada, şairin yaşam çizgisinde şiiri itibariyle göstereceği terakkiye şahitlik etmenin, bunun olası sonuçlarını düşünmenin hazzını yaşar –müşfik ebeveynler gibidir o an. Tabii, her ilk kitap ‘ilk’ oluşunun verdiği o güzelim hamlığın yanında iyidir –ya da Ece'ce söylersek– sıkıdır denemez elbette.

Ahmet Murat’ın Kaf ve Rengi kitabı (Yedi İklim, 1999) sıkı bir ilk şiir kitabı ve tüm Ahmet Murat kitapları gibi incecik bir kitap; yalnızca 36 sayfa. 18 şiirin olduğu bu kitapta –başkaları ne der bilmem ama– belirgin bir Turgut Uyar etkisi de gördüm ben... Not almaya diğer bulduğum bazı güzellikleri aşağıya aldım. (Bu bir eleştiri yazısı değil, alıntılar için gereğinden fazla uzamış bir giriş notu.) “TELAŞ” şiirini ise çok çok sevdiğim için tümüyle aldım.

İyi okumalar...

“bir dua vardı yerdeydi onu ördük döktük yukarı

gözlerimizde uyanıklığın ulu balıkları”

“ağrıyan bir dişin kıskançlığı temmuzunki de,

bir akşamında kaybedilmiş gibi onun anne.”

“arapça çok öpülen ceylanların sanki”

“yalnızlık, yalnızlık: bir kemer, bir dolu sadak gerginliğiyle”

“yabancı bir böcek görüp de bir çocuk

bir dalgaya binerek çekilirken içine.”

“geçtik, geçelim; kendine tüneller açarak ilerliyor ölmek”

“köpüren bir çelenk olacak göğsümdeki ur

çarpa çarpa düştükçe ben aşağıya.”

“kurcalarken o melek ölümün tüfengini.”

“kimsem yok diyor herkes sevdiğine

gezgin bir kuluncu gösteriyor, yok kimsem.”

“boğaları, aygırları uyutmayan erkeklik

suyun katılıyor kaldırma hırsına.”

“marulları, kedileri, şapkaları; göğün her şeyi var

uçakları, kar dolu çekmecesi”

TELAŞ

onarılmaz bir dökülüşü var çocuk nehirlerinin

yanan sandallar taşıyan kış gecelerinden yapma;

küflü başlıklarla girilir ya çehreme

onarılmaz bir ürperişi, iççekişi.

göğün sedef ağzı yontan eli bu mevsim

masalı önünde unutulan uçurum heykeli miyim.

uzun zaman kendisi sandığı bir taşa oturup kalan

anlatanı çıkmayan bir varmış hep yokmuş kim.