Derin Bir Fırt ya da Mor Dağlar

hiç unutmam;

birgün,

üç arkadaş, bir bağ evine, pikniğe, yalnızca, ama yalnızca, pikniğe gitmiştik.

(evet, yavaş gidelim!)

elimizde çaylar ve sigara –sigara kullanan bir bendim, ki hâlâ öyledir! günün yorgunluğunu atmaya çalışıyorduk üzerimizden…

kıyasıya geyik yapıyorduk, kahkaha bizden yanaydı ve fekat o da ne! “karşıdan”, evet hatta tırnaksız bir karşıdan, tozu dumana katmış kötü bir hava “dalgasının” (dalga geçmiyorum, amerika'da olsan ‘’kasırga’’ falan dersin, evet, o kadar büyük bir dalganın…) bize doğru gelmeye başladığını gördük.

(ee, sonra?)

mesafe çok uzaktı aslında. o sıra yine cep telefonumdan mor dağlar‘ı açmış üstüste dinliyor ve dinletiyordum.

bi’ an yanımdakine dönüp, havanın da verdiği kasvetin etkisiyle, “ulen,” dedim “bilsem şu karşıdan kıyamet kopmuş bize doru geliyor, açarım erkan oğur'dan ahan da bunu, mor dağlar'ı yani, sesi sona veririm, üstüne bir de sigaramı yakıp derin bir fırt çektikten sonra, kulağımı bu nefis sese verir sonumu beklerim” dedim.

(aynen böyle dedim, ne eksik ne fazla.)

arkadaşım, bir an durup bana baktıktan sonra şöyle dedi –sıfır tereddüt: “ben olsam bir fatiha okurdum valla.”

beni bu güzel şarkılar mahvetti... dedim de inandıramadım, bile kendimi!