Saroyan Usta

 

“Kızımla oğlum, 1959 yazında Paris’te bende kaldıklarında ağustosun böyle olduğunu hiç hatırlamıyorum; aslına bakarsanız şimdiye kadar Paris’te hiçbir ağustos böylesine ıslak ve kasvetli olmadı. Bunu derken, en ıslak, en kasvetli, en karanlık günlerde bile güneşin ve güzel havanın birkaç saatliğine de olsa kendini gösterdiği oluyor. Yakında düzelir nasılsa. Bundan sekiz yıl önce oğlumla hemen her gün taksiyle koşu alanına gider, yarışlara oynardık. O on beş, ben elli bir yaşındaydım. Bu gibi şeyler takılıyor kafama. (...) Bundan otuz yıl önce, Tolstoy’un oğulları ve kızları hakkında yazdıklarını ilk kez okurken büyülenmiş, hayran olmuş ve çok şaşırmıştım; zira onlardan kendisiyle aslında hiçbir bağları yokmuş gibi söz ediyordu, bu da bana çok garip gelmişti. Çocuklarını seviyor muydu? Bir babanın çocuklarını sevmemesi mümkün müydü? Bana bu bütünüyle imkânsız görünüyordu. (...) Ne var ki 1959'da üçümüz Victor Hugo Caddesi'ndeki evde üç ay kaldığımızda çok eğlenmiştik. Durmadan da tartışırdık, ama aslında çok eğlenirdik. Çok da hüzünlüydü, öylesine keder vericiydi ki şimdi bundan bahsetmek mümkün değil. Hayat böyle işte. Çocukları olmayan ne demek istediğimi anlayamaz.”
(William Saroyan, Paris-Fresno Güncesi, 12 Ağustos)
 
Ödlekler Cesurdur ile gözde yazarlarımdan biri haline gelen Saroyan'ın yıllardır ertelediğim kitabını nihayet bitirdim. Çok keyifliydi ve çok hüzünlüydü! Saroyan’ın gerçek bir yazı ustası olduğunu söylemeye gerek yok –yine de söylemek istedim.
 
Saroyan usta, 30 yaşındayken Pulitzer’e layık görüldüğü halde ödülü reddedecek kadar da müstağni biridir... Kitap vesileyle izlediğim Lusin Dink belgeseli Saroyan Ülkesi (2013) de iyi niyetli, güzel bir girişim olmuş. Böylesi işler daha çok artsa ve Elia Kazan, Yorgo Seferis gibi hemşehrilerimiz üzerinden de anlatılsa keşke diyorum. Çünkü hemşehricilik kazandırır!