Herkes Seni Tanıyorum Der, Woody

Woody Allen, filmlerinin iyi birer takipçisi olanların –ve kendisini kitaplarından da bilen, tanıyan okuyucularının– bile düşündüğünden daha duygusal bir adam sanırım!.. Nüktedanların böyle bir yönü hep olagelmiştir. ‘Ağlayan palyaço’ metaforunu hatırlayalım.

Geçen yıl Reuters Haber Ajansı’na verdiği röportajı okuduğumda hüzünlenip yutkunduğumu hatırlıyorum... Gülümsemeyi de elden bırakmadan tabii! Okuduğum cümleleri sarfeden kişi öyle böyle biri değil, Woody Allen’dı sonuçta.

Yıllar evvel eşiyle beraber iki çocuğu evlat edinmişti Allen. Röportajı yapan (Zorianna Kit), “Eşinizle iki çocuk evlat edinmiştiniz. Şimdi 12-13 yaşlarında oldular. Hiç aile saadeti için biraraya gelip filmlerinizi izliyor musunuz?” diye bir soru sormuş. Allen’ın cevabı şöyle: “Hayır. Bir kere aile saadeti gibi bir kavramımız yok. Büyük kızıma Alfred Hitchock ve Marx Brothers filmleri izletmişliğim var. Ama asla kendi filmlerimi göstermedim.” 

Gasteci, sorusunu “Neden?” diye sürdürünce devam ediyor Allen: “Ailemi şov dünyasından ne kadar uzak tutabilirsem o kadar iyi. Ben de herhangi bir baba figürü olmayı başarmalıyım. Babalarını ünlü bir insan olarak düşünmelerini istemiyorum. Onlar da düşünmüyorlar zaten. Benim kaybetmeye mahkûm biri olduğumu düşünüyorlar. Arada bir yüzüme de vururlar bunu. Okula gidip de ‘babamın filmi ilk haftasında 12 milyon dolar kazandı’ diye böbürlenmelerine tercih ederim bu durumu. [Bahsi geçen film ‘’Paris’te Geceyarısı’’dır –Milât]”

Ergenlik döneminde olan çocuklarının –ve tabii kendisinin– bu durumunu neden bir film olarak işlemediği yönündeki bir soruya ise ‘böyle bir filmin gişede iyi bir başarı elde edemeyeceğini’ belirterek geçiştiriyor Allen.

Röportajı yapan anasının gözü tabii, ‘hani gişedeki hasılat senin için önemli değildi?’ diyor. Allen’ın cevabı şöyle: “Hayır, böyle bir filmi ben de izlemek istemem. Cüzdanınızdan çocuklarınızın fotoğrafını çıkarıp da ona buna göstermek gibi bir şey. Herkes ‘aman da aman, ne güzelmiş’ der ama kimsenin zerre kadar umurunda olmaz. Ben de insanları böyle bir şeye maruz bırakamam.”

Ama bence röportajın en vurucu sorusu şuydu: “76 yaşında geriye baktığınızda, hiç pişmanlığınız var mı?” Elcevab: “Milyonlarca pişmanlığım var. Daha agresif olmam gereken ama agresif olmaya cesaretim olmadığı olaylar. Her şey çok farklı olabilirdi... Ortada fol yok yumurta yokken esip gürlediğim zamanlar çok var.”

Ağlamaklı şeyler yazmak geliyor içimden, en iyisi burada kesmek…

Klark! 

Hamiş:

Anglosakson arkadaşlar bahsi geçen röportajı buradan okuyabilirler: